Rzeźby skalne obrazują połowy halibuta ze skórzanych łodzi. Eksport suszonych ryb do Europy rozpoczął się już w XIV w.

Wzmianka o śledziu pojawia się w sagach autorstwa Snorriego Sturlsona.

Z Norwegii wyrusza pierwszy statek załadowany solonym dorszem.

Morza obfitują w ławice śledzi. Rozpoczyna się wymiana handlowa ze Szwecją, Niemcami i Rosją.

Kryzys w połowach śledzia. Norwegowie poszukują alternatywnych źródeł dochodu.

Norwegia wysyła na Islandię 75 statków do pomocy przy połowach.

Śledzie powracają na norweskie wody. Połowy sięgają 1,3 milionów ton ryb.

Uchwalona zostaje pierwsza ustawa o połowach włokiem, co spowalnia rozwój tego rodzaju rybactwa w Norwegii.

Mimo silnego sprzeciwu liczba motorowych statków rybackich zwiększa się do 6000.

W Stavanger powstaje około 70 fabryk konserw. Następuje boom w przetwórstwie szprotów.

Trwa modernizacja floty. Sejner „Signal III” z Rogalandu jest pierwszym norweskim statkiem rybackim wykorzystującym system sonarowy do lokalizacji ryb.

Rząd norweski przyjmuje ustawę o surowych rybach, udzielając rybakom za pośrednictwem ich organizacji sprzedaży monopolu na bezpośrednią sprzedaż określonych gatunków ryb w konkretnych rejonach geograficznych. Pozwala to zapewnić względną jednolitość i stałość cen na całym wybrzeżu.

Pojawia się nylon, który pozwala wzmocnić okrężnice.

„Ola Ryggefjord” z Havøysundu jako pierwszy norweski statek wykorzystuje blok siłowy lub windę liny ściągającej okrężnicę, urządzenie istotnie zwiększające wydajność połowów z wykorzystaniem okrężnicy.

Powstaje Komisja ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC).Jest to jedno z kilku ważnych forów współpracy międzynarodowej w zakresie negocjacji dotyczących zasobów wspólnych.

Zasoby stad tarłowych śledzia ulegają gwałtownemu zmniejszeniu z powodu przełowienia.

W Norwegii zbudowany zostaje pierwszy trawler przetwórnia. Nosi nazwę „M/TR Longva”.

Flota około 500 sejnerów umożliwia norweskim rybakom prowadzenie połowów na otwartym morzu, z dala od tarlisk śledzia.

Konwencja NZ o prawie morza zostaje udostępniona do podpisania. Ta umowa międzynarodowa reguluje transport i działalność gospodarczą na otwartym morzu, a także prawa państw przybrzeżnych do pobliskich stref morskich.

Wprowadzony zostaje system otwierania i zamykania stref połowowych na Morzu Norweskim i Morzu Barentsa.

Norwegia wprowadza zakaz odrzutu ryb. Pierwotnie zakaz dotyczył dorsza i plamiaka w strefie gospodarczej na północ od szerokości 62°N, jednak od tego czasu został rozszerzony.

Powstaje Norweska Federacja ds. Ryb i Owoców Morza.Jest to organizacja parasolowa zrzeszająca cały sektor ryb i owoców morza.

Wartość norweskiego eksportu ryb pelagicznych oceniana jest na 6,9 miliardów koron.